ควรกล่าววาจาไพเราะ ที่มีประโยชน์
สณฺหํ คิรํ อตฺถวตึ ปมุญเจ อ่านว่า สันหัง คิรัง อัดถะวะติง ปะมุนเจ
ศีล เป็นอาภรณ์อันประเสริฐ
สีลํ อาภรณํ เสฏฺฐํ อ่านว่า สีลัง อาภะระนัง เสดถัง
งานใดควรทำ พึงพูดถึงงานนั้น
ยญฺหิ กริยา ตญฺหิ วเท อ่านว่า ยันหิ กะริยา ตันหิ วะเท
ควรกล่าวแต่วาจามีประโยชน์
วาจํ มุญฺเจยฺย กลฺยาณึ อ่านว่า วาจัง มุนเจยยะ กัลยานิง
การพูดเกินขอบเขต ไม่เกิดผลดี
น กิเรว สาธุ อติเวลภาณี อ่านว่า นะ กิเรวะ สาทุ อะติเวละพานี
คนมิได้เป็นคนดี เพราะคำคน
น ปเร วจนา มุนิ อ่านว่า นะ ปะเร วะจะนา มุนิ
คนมิได้เป็นคนเลว เพราะคำคน
น ปเร วจนา โจโร อ่านว่า นะ ปะเร วะจะนา โจโร
คนตรง พูดไม่คลาดจากความจริง
น อุชุภูตา วิตถํ ภณนฺติ อ่านว่า นะ อุชุภูตา วิตถัง ภะนันติ
คนกล่าววาจาชั่ว ย่อมเดือดร้อน
มุตฺวา ตปฺปติ ปาปิกํ อ่านว่า มุดตะวา ตัปปะติ ปาปิกัง
ไม่ควรพูดลับหลัง
รโห วาทํ น ภาเสยฺย อ่านว่า ระโห วาทัง นะ พาเสยยะ