มิตรย่อมแหนงหน่าย เพราะอยู่คลุกคลีเกินไป
อจฺจาภิกฺขณสํสคฺคา มิตฺตา ชีรนฺติ อ่านว่า อัจจาภิกขะณะสังสัคคา มิตตา ชีรันติ
ควรคบกับคนที่ยินดีคบด้วย
ภเช ภชนฺตํ ปุริสํ อ่านว่า ภะเช ภะชันตัง ปุริสัง
คนไม่ยินดีคบ ก็อย่าคบหา
อภชนฺตํ น ภชฺชเย อ่านว่า อะภะชันตัง นะ ภัชชะเย
คนด้อยปัญญา ได้รับสุข ย่อมมัวเมา
ลทฺธา สุขํ มชฺชติ อปฺปปญฺโญ อ่านว่า ลัทธา สุขัง มัชชะติ อัปปะปัญโญ
เวลาที่เป็นประโยชน์ นั่นแหล่ะคือ ฤกษ์ดี
อตฺโถ อตฺถสฺส นกฺขตฺตํ อ่านว่า อัดโถ อัดถัดสะ นักขัดตัง
แม้คนโง่จะมียศ ก็ตกเป็นทาสของคนมีปัญญา
ทาโส ปญฺญสฺส ยสสฺสิ พาโล อ่านว่า ทาโส ปัญญัสสะ ยะสัสสิ พาโล
สิริมงคล ย่อมละทิ้งผู้มีปัญญาทราม
สิรี ชหติ ทุมฺเมธํ อ่านว่า สิรี ชะหะติ ทุมเมธัง
กำลังปัญญา บัณฑิตว่าเป็นกำลังอันประเสริฐ
อคฺคํ ปญฺญาพลํ วรํ อ่านว่า อัคคัง ปัญญาพะลัง วะรัง
มีหมู่ญาติมากมาย นั่นแหล่ะดี
สาธุ สมฺพหุลา ญาตี อ่านว่า สาธุ สัมพะหุลา ญาตี
ไม่ควรพูดลับหลัง
รโห วาทํ น ภาเสยฺย อ่านว่า ระโห วาทัง นะ พาเสยยะ