เมื่อมีข้าวน้ำสมบูรณ์ ย่อมต้องการคนที่รัก
ปิยญฺเจ อนฺนปานมฺหิ อ่านว่า ปิยันเจ อันนะปานัมหิ
ความดีที่ทำไว้นั่นแล เป็นทรัพย์เฉพาะตน
สยํ ปุญฺญานิ ตํ อาเวณิยํ ธนํ อ่านว่า สะยัง ปุญญานิ ตัง อาเวณิยัง ธะนัง
คนพาลมักทำในสิ่งที่ไม่ใช่ธุระ
อธุรายํ นิยุญฺชติ อ่านว่า อะธุรายัง นิยุนชะติ
คนมีปัญญาย่อมควบคุมการแสดงออก
อินฺทริยานิ รกฺขนฺติ ปณฺฑิตา อ่านว่า อินทะริยานิ รักขันติ ปันดิตา
ควรกล่าวแต่วาจามีประโยชน์
วาจํ มุญฺเจยฺย กลฺยาณึ อ่านว่า วาจัง มุนเจยยะ กัลยานิง
การพูดเกินขอบเขต ไม่เกิดผลดี
น กิเรว สาธุ อติเวลภาณี อ่านว่า นะ กิเรวะ สาทุ อะติเวละพานี
ผู้ที่ฟังมาก ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ
ปฏิสงฺขานพลา พหุสฺสุตา อ่านว่า ปะติสังขานะพะลา พะหุดสุตา
พึงกระทำตนเป็นอุปมา
อตฺตานํ อุปมํ กเร อ่านว่า อัดตานัง อุปะมัง กะเร
ควรทำกุศล ให้ถึงพร้อม
กุสลสฺสูปสมฺปทา อ่านว่า กุสะลัสสูปะสัมฺปะทา
นักปกครอง ทำการไม่ใคร่ครวญก่อน ไม่ดี
ราชา น สาธุ อนิสมฺมการี อ่านว่า ราชา นะ สาธุ อะนิสัมมะการี