บัณฑิตไม่ประพฤติกรรมชั่วช้า
น ปณฺฑิตา อตฺตสุขสฺส เหตุ อ่านว่า นะ ปัณฑิตา อัตตะสุขัสสะ เห-ตุ
อายุของคน ย่อมหมดสิ้นไป
อายุ ขียติ มจฺจานํ อ่านว่า อายุ ขียะติ มัจจานัง
อายุของคน สิ้นไปตามคืนและวัน
วโย รตฺตินฺทิวกฺขโย อ่านว่า วโย รัตตินทิวักขะโย
มิตรย่อมแหนงหน่าย เพราะอยู่คลุกคลีเกินไป
อจฺจาภิกฺขณสํสคฺคา มิตฺตา ชีรนฺติ อ่านว่า อัจจาภิกขะณะสังสัคคา มิตตา ชีรันติ
ควรคบกับคนที่ยินดีคบด้วย
ภเช ภชนฺตํ ปุริสํ อ่านว่า ภะเช ภะชันตัง ปุริสัง
คนไม่ยินดีคบ ก็อย่าคบหา
อภชนฺตํ น ภชฺชเย อ่านว่า อะภะชันตัง นะ ภัชชะเย
คนด้อยปัญญา ได้รับสุข ย่อมมัวเมา
ลทฺธา สุขํ มชฺชติ อปฺปปญฺโญ อ่านว่า ลัทธา สุขัง มัชชะติ อัปปะปัญโญ
เวลาที่เป็นประโยชน์ นั่นแหล่ะคือ ฤกษ์ดี
อตฺโถ อตฺถสฺส นกฺขตฺตํ อ่านว่า อัดโถ อัดถัดสะ นักขัดตัง
ตนเป็นผู้กำหนดชะตากรรมของตน
อตฺตา หิ อตฺตโน คติ อ่านว่า อัตตา หิ อัตตะโน คติ
แม้คนโง่จะมียศ ก็ตกเป็นทาสของคนมีปัญญา
ทาโส ปญฺญสฺส ยสสฺสิ พาโล อ่านว่า ทาโส ปัญญัสสะ ยะสัสสิ พาโล