เมื่อโลภ จะมองไม่เห็นธรรม
ลทฺโธ ธมฺมํ น ปสฺสติ อ่านว่า ลัทโธ ธัมมัง นะ ปัสสะติ
ไม่พึงวิตกกังวล ถึงอนาคต
นปฺปฏิกงฺเข อนาคตํ อ่านว่า นับปฏิกังเข อนาคะตัง
ผู้ประพฤติธรรม ย่อมนอนเป็นสุข
ธมฺมจารี สุขํ เสติ อ่านว่า ธัมมะจารี สุขัง เสติ
บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต
ปริโยทเปยฺย อตฺตานํ จิตฺตเกฺลเสหิ ปณฺฑิโต อ่านว่า ปริโยทะไปยะ อัตตานัง จิตตักกะเลเสหิ ปันติโต
ฝ่ามือไม่มีบาดแผล คนย่อมจับยาพิษได้ เพราะยาพิษไม่สามารถแผ่เข้าสู่ร่างกายได้ บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น
ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส หเรยฺย ปาณินา วิสํ นาพฺพณํ วิสมนฺเวติ นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต
อย่าดูถูกความดีเล็กน้อยว่าจะไม่ให้ผล น้ำตกจากฟ้าทีละหยด ๆ ยังเต็มตุ่มได้
มาวมญฺเญถ ปุญฺญสฺส น มตฺตํ อาคมิสฺสติ อุทพินฺทุนิปาเตน อุทกุมฺโภปิ ปูรติ
เมื่อความดีให้ผล เมื่อนั้นเขาจึงเห็นผลของความดี
ยทา จ ปจฺจตี ภทฺรํ อถ ภทฺโร ภทฺรานิ ปสฺสติ ฯ
เมื่อความดียังไม่ส่งผล คนดีมักมองเห็นความดีเป็นความชั่ว
ภทฺโรปิ ปสฺสตี ปาปํ ยาว ภทฺรํ น ปจฺจตี
ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ
ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา