บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต
ปริโยทเปยฺย อตฺตานํ จิตฺตเกฺลเสหิ ปณฺฑิโต อ่านว่า ปริโยทะไปยะ อัตตานัง จิตตักกะเลเสหิ ปันติโต
ชีวิตของสัตว์เหมือนภาชนะดิน ซึ่งล้วนมีความสลายเป็นที่สุด
สพฺพํ เภทปริยนฺตํ เอวํ มจฺจาน ชีวิตํ อ่านว่า สับพัง เพทะปะริยันตัง เอวัง มัจจานะ ชีวิตัง
ทั้งคนมีทั้งคนจน ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า
อฑฺฒา เจว ทฬิทฺทา จ สพฺเพ มจฺจุปรายนา อ่านว่า อัดทา เจวะ ทะลิดทา จะ สับเพ, มัดจุปะรายะนา
ฝ่ามือไม่มีบาดแผล คนย่อมจับยาพิษได้ เพราะยาพิษไม่สามารถแผ่เข้าสู่ร่างกายได้ บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น
ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส หเรยฺย ปาณินา วิสํ นาพฺพณํ วิสมนฺเวติ นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต
อย่าดูถูกความดีเล็กน้อยว่าจะไม่ให้ผล น้ำตกจากฟ้าทีละหยด ๆ ยังเต็มตุ่มได้
มาวมญฺเญถ ปุญฺญสฺส น มตฺตํ อาคมิสฺสติ อุทพินฺทุนิปาเตน อุทกุมฺโภปิ ปูรติ
เมื่อความดีให้ผล เมื่อนั้นเขาจึงเห็นผลของความดี
ยทา จ ปจฺจตี ภทฺรํ อถ ภทฺโร ภทฺรานิ ปสฺสติ ฯ
เมื่อความดียังไม่ส่งผล คนดีมักมองเห็นความดีเป็นความชั่ว
ภทฺโรปิ ปสฺสตี ปาปํ ยาว ภทฺรํ น ปจฺจตี
ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ
ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา
คนไม่มีศีล ก็เหมือนกับต้นไม้ที่เถาวัลย์ขึ้นจนรก
ยสฺส อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ มาลุวา สาลมิโวตฺถตํ