ผู้มีตนฝึกดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ
คนไม่มีศีล ก็เหมือนกับต้นไม้ที่เถาวัลย์ขึ้นจนรก
ยสฺส อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ มาลุวา สาลมิโวตฺถตํ
ควรพอใจในการทำความดีนั้น เพราะการสะสมความดีนำสุขมาให้
ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย อ่านว่า ตัมหิ ฉันทัง กะยิราถะ สุโข ปุญญัสสะ อุจจะโย
ถ้าหากจะทำความดี ควรทำความดีกันบ่อย ๆ
ปุญฺญญฺเจ ปุริโส กยิรา กยิราเถนํ ปุนปฺปุนํ อ่านว่า ปุญญัญเจ ปุริโส กะยิรา กะยิราเถนัง ปุนัปปุนัง
แต่เมื่อความชั่วให้ผลแล้ว จึงรู้ว่าเป็นความชั่วจริง ๆ
ยทา จ ปจฺจตี ปาปํ อถ ปาโป ปาปานิ ปสฺสติ อ่านว่า ยะทา จะ ปัจจะตี ปาปัง อะถะ ปาโป ปาปานิ ปัสสะติ
ตนทำชั่ว ตัวก็เศร้าหมองเอง
อตฺตนา ว กตํ ปาปํ อตฺตนา สงฺกิลิสฺสติ อ่านว่า อัตตะนา วะ กะตัง ปาปัง อัตตะนา สังกิลิสสะติ
ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว นำสุขมาให้
ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ อ่านว่า ธัมโม สุจินโน สุขะมาวะหาติ
คนมีความรู้ บากบั่นและจริงจัง ย่อมไม่ตกต่ำ
น หิยติ สจฺจปรกฺกโม มุนิ อ่านว่า นะ หิยะติ สัดจะปะรักกะโม มุนิ
ความมักโกรธ เป็นทางแห่งความเสื่อม
โกธปญฺญาโณ ตํ ปราภวโต มุขํ อ่านว่า โกธปัญญาโน ตัง ปะราภะวะโต มุขัง
ทำความดีทีละน้อย ย่อมเต็มด้วยความดี
อาปูรติ ปุญญสฺส โถกํปิ อาจินํ อ่านว่า อาปูระติ ปุนยัดสะ โถกังปิ อาจินัง