ตํ เว ภทฺเทกรตฺโตติ อ่านว่า ตัง เว พัดเทกะรัดโตติ

“ความขยันหมั่นเพียร เป็นยอดแห่งธรรม”

” .. ความขยันหมั่นเพียร เป็นยอดแห่งธรรม คำว่า “ความขยั่นหมั่นเพียร มีทั้งภายนอก ภายใน”

“ภายนอกนั้น” ผู้ที่เป็นนักบวช ก็ต้องขยันหมั่นเพียรในการปัดกวาดเช็ดถู แต่ก่อนอื่นที่จะปัดกวาดนั้น ต้องพร้อมเพรียงกันถางหญ้าดายหญ้าในบริเวณวัดที่อยู่อาศัย โดยเฉพาะในฤดูกลางพรรษา ไม่ว่าวัดใดย่อมมีหญ้าขึ้นเป็นธรรมดา

เมื่อได้รับอุบายนี้เมื่อไรแล้ว ให้เณรทุกรูปศิษย์วัดทุกคน ลุกขึ้นจับจอบดายหญ้า พระทุกรูปก็ลุกขึ้นปัดกวาดพร้อมกันไป ให้เห็นว่าเป็นกิจของส่วนรวมของหมู้คณะ อย่านั่งดูดายเป็นอันขาด

“ส่วนความขยันหมั่นเพียรภายในนั้น” ได้แก่ การท่องบ่นสาธยาย ศึกษาเล่าเรียน ฟังเทศน์ฟังธรรม กราบพระทำวัตรเช้าเย็น สวดมนต์ภาวนา ท่องคาถา นั่งสมาธิไม่ให้ขาด กลางวัน ๒ ชั่วโมง กลางคืน ๒ ชั่วโมง

“ส่วนการตั้งจิตนั้น ให้กำหนดลมหายใจ เมื่อหายใจเข้าก็ให้มีสติว่านี่ลมหายใจเข้าไป เมื่อลมหายใจออก ก็ให้มีสติว่านี่ลมหายใจออก” ไม่ให้ลืมเป็นอันขาด จงเลียนแบบลมหายใจตั้งแต่เราเกิดมาไม่เห็นมันหยุดสักที

“ถ้าหากลมหายใจหยุด เราก็ตายเป็นผีเฝ้าปฐพีเท่านั้นเอง” อาจารย์หวังศิษยานุศิษย์พร้อมทั้งญาติโยมทั้งหลาย คงปฏิบัติได้ตามที่กล่าวมานี้ทุก ๆ คน “ท้ายนี้อาจารย์เมตตาจิตมาช่วยทุกลมหายใจ” .. ”

“ธรรมเมตตา” ฉบับที่ ๕
หลวงปู่สิม พุทธาจาโร

http://www.dhammathai.org/monktalk/dbview.php?No=1172