มนสฺส สติ ปฏิสรณํ อ่านว่า มนัสสะ สติ ปฏิสะระณัง

“กัมมัฏฐานเบื้องต้น”

” .. ในขณะที่เราทำการปฏิบัติสมาธิกัมมัฏฐานนั้น “เราจะต้องมีบทบริกรรมบทใดบทหนึ่ง มาเป็นเครื่องล่อจิต” เหมือนอย่างเด็กเล็กที่มันกำลังร้องไห้ร้องห่มอยู่ ผู้ที่เป็นพ่อเป็นแม่หรือเป็นพี่เลี้ยงจะต้องมีสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ขนมหรือของเล่นบางประการให้เด็กนั้นเล่นแล้วก็หายจากความร้องไห้ไป

ฉันใดก็ดี “จิตของเราเมื่อยึดในอารมณ์ส่วนใดส่วนหนึ่ง” เช่น อย่างท่านสอนให้เรานึกถึงว่า “พุทโธ” ได้แก่ การรู้ คือรู้ทุกสิ่งทุกอย่างรู้ทั้งดีทั้งชั่ว ถ้าจิตของเรามาติดอยู่ในคำบริกรรมที่ว่า “พุทโธ พุทโธ” นี้ท่านเรียกว่า “สถกัมมัฏฐาน” คือ “กัมมัฏฐานเบื้องต้น” ที่จะทำจิตใจของตนให้มีเครื่องยึดเหนี่ยวไว้เสียก่อน .. ”

“สุริยาส่องฟ้า จันทร์ศรีส่องธรรม”
หลวงปู่จันทร์ศรี จนฺททีโป