กุทโธ ธมฺมํ น ปสฺสติ อ่านว่า กุทโธ ธัมมัง นะ ปัสสะติ

“คนมักโกรธย่อมอยู่เป็นทุกข์”

” .. “ทำตัวให้เป็นทุกข์ด้วยการไม่ลดละความโกรธ” ก็คือการไม่เมตตาตนเองก่อนไม่เมตตาใครอื่น “ญาติมิตรและสหายย่อมหลีกเลี่ยงคนมักโกรธ” นี้ก็เป็นพระพุทธศาสนสุภาษิตอีกบทหนึ่ง “ที่ชี้โทษของความโกรธ ไม่มีผู้ใดชอบสมาคมกับคนขี้โกรธ” เพราะไม่ทำให้เกิดความสบายใจได้เลยและใครเล่าปรารถนาความไม่สบายใจ ไม่มีแน่

“แม้ตัวเองจะก่อนกวนให้ผู้อื่นไม่สบายใจมากมายเพียงไร ตนเองก็ไม่อยากไม่สบายใจด้วยกันทุกคน” แต่ยากนักที่จะหนีพ้นความไม่สบายใจจากคนมักโกรธ “คนมักโกรธมีอยู่ทุกที่ ทุกสังคม อาจจะเป็นตัวเราเอง”

หรืออาจจะเป็นคนใดคนหนึ่งที่รวมอยู่เป็นพวกเราหมู่เรา “ถ้าต้องการจะรักษาใจตนเองมิให้เกิดความโกรธ” ตามผู้ที่ต้องประสบพบผ่านท่านก็แสดงสอนไว้ในพระพุทธศาสนสุภาษิตว่า “พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ พึงตัดความโกรธด้วยปัญญา” .. ”

“แสงส่องใจ” วันที่ ๓ ตุลาคม ๒๕๔๕
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช พระองค์ที่ ๑๙

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=13564